piše: Perović Vukašin
Takmičenja reprezentacija počinju intoniranjem himne, a tako se i završavaju. Sluša se himna države iz koje su oni najbolji došli da se takmiče. A koji su uopšte razlozi intoniranja himne na početku i na kraju takmičenja? Prije utakmice, himna se sluša da se vidi koju državu predstavljaš. Na kraju takmičenja pobjednici slušaju svoju himnu. To je nagrada šampionima i državi koju predstavljaju.
Svakom pravom takmičaru i patrioti, himna je dio identiteta. Kad staneš ispod zastave i otpjevaš himnu, znaš da si dio države iz koje dolaziš. I onda ti ta moć koju dobiješ od domovine, ulije dodatnu snagu da uradiš više no što si mislio da umiješ i možeš.
Jer kada se sve rješava, kada moraš biti najbolji, kada ti treba volje, mirnoće, odlučnosti… Kada mjeseci treninga stanu u jedan go, koš, metar, sekundu… Kada ti treba dodatna energija da prelomiš i pobijediš. E tada ti kroz glavu prođe himna. Da u trenucima kad misliš da više ne možeš, dobiješ čvrstinu. Da ne posustaneš, da se boriš, da istraješ i pobijediš. Taj dodatni motiv koji daje nacionalna himna, često odluči pobjednika.
I onda, kad se takmičenje završi, ti znaš da si dao zadnji atom snage i borio se do poslednje sekunde. Tada rezultat uopšte nije ni važan. Jer za svoj narod i svoju zemlju, uvijek si pobjednik i heroj. Ta privilegija i nije za svakoga. Ispod zlatnog orla sa Mojkovca i Grahovca, “majci Crnoj Gori”, mogu pjevati samo odabranii. Jer himna koju pjevaju, mnogo je, mnogo više od stihova i od nota.
Za selektora Gojkovica, reprezentativce i strucni stab vaterpolo reprezentacije CG, ovaj divni tekst V.Perovica ne vazi. Oni himnu Crne Gore ne bi zivi zapjevali! Da je da se pjeva VESELI SE SRPSKI RODE, pluca bi im se rascijepala od dranja. PIH!!!!